HISTORIA
O neno da peonza, é un cadro do pintor francés Jean Siméon Chardin . É un retrato de Auguste - Gabriel, o fillo máis novo de Charles Godefroy xoieiros. Está representado na táboa para un neno absorbido na contemplación da rotación dunha parte superior. Foi pintado en 1738, está actualmente no Louvre, París (Francia), que o adquiriu en 1907.
A PEONZA E A SÚA HISTORIA
A peonza é un obxecto lúdico que tivo diferentes variacións ao longo dos seus séculos de existencia. Se dice que 5.000 anos antes de Cristo xa existía este utensilio como ferramienta de ocio entre os máis pequenos, aunque non se coñece o momento exacto do seu nacimiento. O que sí está claro é que é moi antigo e que ha sido un elemento de xogo vital na infancia dos nenos de diferentes épocas da historia da humanidade.
As investigacións arqueolóxicas han demostrado a existencia de trompos de arxila, pero non se sabe todavía si tiñan outros usos alternativos ao ocio, é dicir, si usábanse como método de supervivencia, ben para cazar ou facer lume.
Era moi habitual que os antigos romanos e gregos facesen xogos en grupo con trompos de madeira. Foi un obxecto fundamental no crecimento dos máis pequenos e inventaban un sinfín de xogos e variantes coas que pasar un bo rato.
Aa Idade Media era una etapa onde se realizaban carreiras de peonzas. Estas carreiras tiñan un carácter relixioso xa que eran organizadas polas parroquias na Inglaterra do século XV. Estaban enmarcadas dentro dunha serie de ritos e rezos que se celebraban np periodo do Entroido.
O xogo da peonza é dos xogos populares da rúa con máis aceptación entre os rapaces, y non tan rapaces. Un obxecto que se convirteu no mellor compañeiro de ocio de gran parte dos nenos da época dos oitenta e os noventa. Conseguir ser o mellor bailador de trompo do barrio e perfeccionar cada vez máis o tiro, eran algúns dos obxectivos dos pequenos de aquel tempo. Coa peonza na man, saían as rúas, parques e colexios para facer xirar o seu xoguete favorito sen parar.
